Kadıneki Yazı,
Cansu Kaplan-03 Mar 2024
Bu benim yazdıklarımın engelli kadınların yaşadıklarının binde biridir. Şunu söyleyebilirim ki hayatımıza, özgürlüğümüze engel sizsiniz… Hayatta ve işyerlerinde ayrımcılığa, mobbinge, şiddete, tacize maruz kalmak istemiyoruz…
8 Mart… 1857 yılında 40 bin kadın işçi dayatılan sisteme karşı bir grev başlattılar ve 129 kadın hayatını kaybetti. Eşit işe eşit ücret talepleri olan emekçi kadınlar, fabrikada çıkan yangında hayatını kaybetti. 1977’de ise Birleşmiş Milletler tarafından 8 Mart günü “Dünya Emekçi Kadınlar Günü” olarak ilan edildi. Aslında bir farkındalık günü olan bugün şu anda bir kutlama şeklinde maalesef…
Bunun yanında farkında olmadığımız bir durum daha var. Engelli emekçi kadınlar… Özgürlüğüne, varlığına engel olunan ENGELLİ KADINLAR…Yaşamları zaten zorken bir de sağlıklı bireyler tarafından kendilerine engel olunan kadınlar…
Çok başka birini anlatmayacağım… Kendimden bahsedeceğim… Engelli bir emekçi kadın olarak toplumsal cinsiyetçi bakışın getirdiği ayrımcılık, eşitsizlik durumları maalesef engellilik durumuyla perçinlendi…
İlkokula yazılacağım zaman okula babamla gittik. Sene 95… Bize “boyu kısa, bir sene daha bekleyelim” diyen kişiyi dinlemiş olsaydık 30 senedir ilkokula başlamak için boyumun uzamasını bekleyecektik…
İlkokula başladım. O dönem veliler biraz daha duyarlıydı. Kendilerine benzemediğim için çocuklar parmaklarını bana uzattıklarında, çocuklarına farkındalık yaratmak için ebeveynler bir şeyler anlatıyorlardı. O çocuklar büyüdü, parmaklarını uzatmıyorlar ancak bakışlarıyla beni dışlamanın derdindeler. Büyüdükçe travması da büyüyor o ayrı…
Bir şekilde ilkokul ardından ortaokul bitti. Lise başladı. Lisede sevilen çalışkan bir öğrenciydim. ÖSS’ye gireceğim… Toplum tarafından başladım eleştirilmeye… “Hadi kazandın diyelim nasıl gideceksin üniversiteye, okuyup ne olacaksın, kimsenin senden bir şey beklediği yok zaten, kör topal deme birisini bul evlen o sana baksın, sahibin de yok zaten kız çocuğusun bu halde ne işin var okulda ve daha nicesi….” Toplum tarafından bitmeyen eleştiriler… destekleyen ailemdi ama onlarda dışarının sözlerine çok üzülüyorlardı.
Hemşirelik bitti, atama bekliyorum ancak insanlar takmıştı kendilerinden farklı oluşuma… Dışarı çıkınca gözlerini ayırmadan sürekli bakmaları başladı. Ben bana acımasınlar istiyordum…
Atama beklediğim süreçte dışarı çıkmıyordum; sözlerden, gözlerden usanmıştım… Bu süreçte kendimi çok fazla okumaya verdim… okuduğum kitaplar genellikle kadın mücadelesi üzerine idi… Bu kadınlar beni kendine hayran bıraktı. Onlardan biri Frida Kahlo idi. Belki kendime çok yakın bulduğum için daha özeldir kendisi bende… Karar verdim… Vazgeçmeyecektim… Toplumun istediği gibi olmayacaktım. “Görünmez olmayacaktım.” İçimden gelen sesi dinledim.
2013 yılında işe başladım. Sağlık alanı zaten tüm sağlık emekçileri için stresli bir alan. Üstüne bir de engelli olunca iyice yalnızlaşıyorsunuz. İlk işe başladığımda birçok branşta yetersiz (!) olduğum için istenmedim. Kadın doğum biriminde çalışırken gebeler gebelikleri hakkımda anamnez vermek istemiyordu. (Nazar değer diye). Kurumlar da belli sayıda (çalışan personelin yüzde 3’ü kadar) engelli emekçi çalıştırmak zorunda. Keza biliyoruz çalışan engellilerin sayısı yüzde 3 bile değil. Kendi alanımla ilgili söyleyeyim, uzun süredir arkadaşlarım atama bekliyor. Kurumlar sadece mış gibi yapıyor, çalıştırıyormuş gibi…. Ancak mobbing hat safhada… Beraber çalıştığım mesai arkadaşlarım beni istemedi. Oysa ben kendi hastalarımla ilgileniyordum. Herkes çok duyarlıydı ancak iş pratiğe uygulamaya gelince bunu göremiyordum. Kendi aralarında konuşmalar oluyordu “biz tolere edemeyiz” gibi. Ancak ben bunları duyuyordum. Kaç kere yönetimle konuştular benim için… Yolda eve gelirken tanıdık gördüğünde “bu halde nasıl çalışıyorsun, yorucu oluyordur senin için” Velhasıl çok kez mobbinge maruz kaldım. Ancak yılmadım… Aynı anda birçok şeyle mücadele ettim ve hala mücadeleme devam ediyorum.
Şu anda EKPSS (engelli KPSS) yapılıyor. Ancak alımlar çok çok az… Verilen sözlerin tutulmasını bekleyen arkadaşlarımız var. Bizler kimseye muhtaç olmayı istemedikçe yine sizler engel oluyorsunuz
Bu benim yazdıklarımın engelli kadınların yaşadıklarının binde biridir. Şunu söyleyebilirim ki hayatımıza, özgürlüğümüze engel sizsiniz… Hayatta ve işyerlerinde ayrımcılığa, mobbinge, şiddete, tacize maruz kalmak istemiyoruz…
Etiketler : Kadın Mücadelesi, Kadın Dayanışması, Engelli kadınlar,
Cansu Kaplan